Mor bir menekşe açıyordu minnacık saksımda …. Kokusu ve rengi beni büyülüyordu adeta. Onunla konuşuyordum. İçimdeki ateşi söndürürdü hani … Samimiydik elbette, en hasından “SAMİMİ” Hira’da açmıştı güzel kokulu çiçek … Belki bir menekşe değildi; ama yakut kırmızısı bir güldü en derinden sevilecek … Gözyaşları inci misali dökülüyordu goncanın gamzesine .

“Allah !” diyordu en içten “samimiyet”iyle … Cibril (as) indi semadan. “Sen” dedi. “Sen olacaksın kainata samimiyeti yayan …” Minik kırmızı gonca, açtı yapraklarını usulca: “Nasıl?” dedi. “nasıl yani? Ben mi ?” Göklerden gök gürültüsü misali ses yükseliverdi : “Sen elbette! Tek yapman gereken, samimiyetle İslam için yaşaman ve samimiyeti herkes için kullanman”

Çok çalıştı kırmızı gül, yapraklarını inatla açtı yarınlara. İnatla samimiyet yaydı insanlara. İnsanlar kötüydü ama, gülün elinden alamadılar güneşini “hala … ” Kölelere köle demez, fakirleri küçümsemez,yetimi gözetirdi. Kimseye eziyet etmez, çevresini korur, hataları düzeltirdi. O İnsandı ! O adamdı ! o gönüllerin padişahı, bir samimiyet harikasıydı. O Hz. Muhammed (sav) di ! Kıpkırmızı bir gülün kokusu gibi, yayıyordu samimiyeti …

Samimi olmasaydın Ya Muhammed; olurmuydu acaba sahabeler yanında? Hatice su getirir miydi zor günüde sana koşa koşa ? Fatıma senin için ağlar mıydı ? kafirlerin ortasında Medine kucağını açar mıydı sana ANA misali, acaba ??

EY MÜSLÜMAN ! hadi, artık kalkman gereklidir. İslam İçin samimiyeti yayma vaktidir. Bir gülümüz olmasa da artık yanımızda, biz de bir menekşe dikebiliriz gönüllere, değil mi ama …?

Rabbim Ümmeti Muhammed’e yardım etsin, Rabbim İhlas ve Samimiyetten ayırmasın kendi rızasına uygun bir yaşam ve ölüm nasip etsin, zalimlere fırsat vermesin, birlik ve beraberlik içinde tüm Müslümanların kaynaşmasını ve birbirinden ayrılmamasını nasip etsin

Allah’a Emanet Olunuz …

İSA KUKUŞ

[show_avatar email=16 align=right user_link=authorpage avatar_size=96]

________________________________________________________________________________________________